Niepokorna Arundhati Roy. Pisarka, której twórczość stała się bronią

Dwadzieścia lat temu Arundhati Roy zachwyciła świat swoim debiutem. W roku 1997 powieść Bóg rzeczy małych¹ została uhonorowana Nagrodą Bookera, lecz kiedy jej autorkę uznano za objawienie, zachwycono się jej piórem (i urodą), a nawet wydawało się, że jej los jako modnej celebrytki z okładek magazynów został przesądzony - ku powszechnemu zdumieniu Arundhati Roy nie tylko zaangażowała się osobiście w różnego rodzaju ruchy antywojenne i antyglobalistyczne, ale zaczęła również pisać drapieżne artykuły i eseje głęboko zaangażowane w politykę, w walkę o prawa społeczne, akcje humanitarne i ochronę środowiska. Nie wszystkim się to spodobało. Szybko zraziła do siebie media (zwłaszcza w Indiach), a później wielokrotnie oburzała opinię publiczną sięgając po tematy tabu lub krytykując indyjskie świętości (np. potępiając sztywną politykę Gandhiego dotyczącą kast). W tym samym czasie wielokrotnie również była honorowana prestiżowymi nagrodami pokojowymi. W roku 2014 magazyn Time umieścił jej nazwisko na liście stu najbardziej wpływowych intelektualistów świata. Z takim dopiero bagażem wiadomości powinniśmy sięgać po Ministerstwo niezrównanego szczęścia² – jakże cierpliwie wyczekaną drugą powieść Arundhati Roy. Przede wszystkim dlatego, by uzmysłowić sobie, że nie znajdziemy w niej takiego ładunku liryzmu i wielu innych środków artystycznych, których spodziewać się można po lekturze Boga rzeczy małych. Pisarka (dodajmy: niezwykle utalentowana) świadomie bowiem zrezygnowała z wielu ozdobników (co nie znaczy, że zaniechała bądź zapomniała literackiego języka) po to, by dobitniej uchwycić prawdziwy obraz Indii i udowodnić, że zasłużyła sobie przez te wszystkie lata na tytuł „głosu uciśnionych” i „sumienia narodu”.